27 Şubat 2012 Pazartesi

Anne İşte!

Ah oğluşum; annen işe başlayalı beri hiç bir şey yazamaz oldu. Hani senin günlüğün olacaktı, hani benden sana seni anlatan satırlar olacaktı burada. Daha 2 ay oldu işe başlayalı ve iki satır yazamadım.
Bu arada kuzucuğum sen 1 hafta hasta 1 hafta okulda gidip gelirken bir anda okula tepki gösterdin ve hooop yarım gine geri döndük. Nenemiz de bu dönemde sağolsun bize destek olmakve Kaan'ın huzuru bozulmasın diye çırpınıp durdu duruyor da. Eh tabiki Bursa-İstanbul arası git gellerden yorulunca tutulan bel, geçmeyen grip gibi hastalıklar da ortaya çıktı yan etki olarak.
Bence iyi de ettik okulu yarım güne çevirmekle. Daha huzurlu gibisin. Tabi bana fazla çalışınca kendince koyduğun tavırlar yok değil ama olsun yine de yanıma yatıp yanağımı sevdiğinde içimi kaplayan huzuru hiç bir şeye değişmem.
Evet benim işe başlamamın bi başka yan etkisi de babişinle aran daha iyi. Tüm gün onunla geçirip gayet mutlu kalabiliyorsunuz. Sizi böyle anlaşır ve sevgi dolu görmek bana yetiyor.
Bir de şu öfke nöbetlerini atlatsak süper olacak. İnatlaşma, ağlama ve tutturma arkasından gelen şiddet eğilimi nasıl üzülüyorum seni bu duruma soktuğuma anlatamam. Yine de böyle olması gerekiyor bebeğim. Hayatında her ağladığında istediklerin olmayacak. Her istediğini anında alamayacaksın. Oyuncaklarını da elinden çekip alacaklar. Senin bütün bunlar ile başetmeyi öğrenmen gerekiyor. Bu da bir yöntem belki. ama bu yöntemi uygulayan olmak o kadar ruhumu yaralıyorki anlatamam.
Sen ne yaparsan yap, kim olursan ol en seni seviyorum küçüğüm.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder